در ادامه یادداشت این عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران آمده است: مدتی به بهانه پاندمی کرونا همه کارها را به رکود کشانده و سینما هم از این قانون جدا نیست ذهن تماشاگر عاشق سینما را به سمتی برد که پس حتماً بعد از پشت سر گذاشتن این بیماری همه گیر یا حداقل کنترل آن سینما هم می تواند مانند بسیاری از هنرها و مشاغل دیگر دوباره زنده شود، اما به یکباره با سیل فیلم های نمایش خانگی و هفته گی در پلتفرم ها روبه رو شدیم که تقریبا همه سینما دوستان را شوک کرد.

سوال های زیادی مطرح شد که اگر بیماری همه گیر آنقدر خطرناک است و همه بازیگرها در فضای مجازی فریاد وا مصیبتا می دادند که در این شرایط نباید جان بازیگران و عوامل به خطر بیفتد و هر چه سریع تر باید جلوی ساخت فیلم ها و سریال ها گرفته شود چه می شود که این همه بازیگر و کست های گسترده و لوکیشن های شهری و تاریخی با این همه تفاخرساخته می شود و برای این گروه ها خطری وجود ندارد!؟

سوال دوم این است که با چه متر و معیاری در این پلتفرم ها به بازیگران دستمزد داده می شود که آن هایی که سال ها شعار داده اند بازیگران سینما و تلویزیون جدا هستند حالا حاضر شده اند در پلتفرم ها که بسیار ساده و به لحظه در فضای مجازی در دسترس همگان قرار می گیرد کار می کنند؟

اینکه چه کسانی دوست دارند سینما باشد یا به کلی نابود شود بحث بسیار گسترده ای است اما سال ها سعی کردند خودی و غیر خودی کنند و بگویند دولت حمایت می کند از یک سری سینمایی های خاص و درست به همین خاطر سینمای مستقل رو به افول است حالا که بازیگرانی که تا حدودی می توانستند با حضورشان فارغ از کیفیت کار، سینمادوستان را به سالن های سینما بکشانند و چراغ سینما را روشن نگه دارند با حضورشان با دستمزدهای نجومی در پلتفرم ها به نابودی سینما دامن زدند.

سینمای ما نیاز به یک ریکاوری جدی دارد، از نظر نگارنده محبوب بودن برخی چهره ها نزد مردم به دلیل دست نیافتنی بودنشان بود و همین امر دوست دارانشان را مجاب می کرد که بلیت بخرند و به تماشای فیلم مورد علاقه شان بنشینند اما حالا آنقدر دم دستی شدند که هم مخاطب در تلویزیون آن ها را به سادگی می بینند و هم در فضای مجازی می توانند به راحتی بازی های شان را به تماشا بنشینند و اگر باز هم سینمای ما رونق بگیرد و پلتفرم ها روش جدیدی در پیش بگیرند و این بازیگران به سینماها بیایند دیگر مخاطب رغبتی برای دیدن آن ها ندارد و حاضر نیست به خاطر حضور این چهره بلیت بخرد بنابراین سینما نیاز به بازیگران و چهره های جدید دارد و باید دور بازیگران و به اصطلاح سوپراستارهای قدیم را قلم بگیرد.

نکته ای که همواره ذهن بسیاری از مخاطبان سینما را درگیر می کند این است که چطور با وجود این همه حرف و حدیث و سخنرانی هایی که سلبریتی ها برای اهمیت به اصل و اساس سینما در غالب شعار می دادند حالا با رقم های نجومی کلا سینما را فراموش کرده اند و با افتخار در پلتفرم ها ایفای نقش می کنند!

خاطرم هست یکی از همین چهره ها در گفت و گویی عنوان کرده بود که باید بین بازیگر سینما و تلویزیون فرق داشته باشد، اگر ما بخواهیم در تلویزیون حضور پیدا کنیم شاید حتی مخاطب بیشتری داشته باشیم ولی آن وقت سینمای ما محکوم به نابودی است! پس حالا معلوم می شود اساساً بحث سر سینمای رنجور ما نبوده است اگر تلویزیون ملی ما هم ارقام عجیب و غریب به این دوستان به اصطلاح هنرمند پیشنهاد می کرد حتماً سریال تلویزیونی هم کار می کردند و نگران نابودی سینما نبودند به راستی که چه هنرمندان دغدغه مندی داشتیم!

سینما در هیچ جای دنیا ذاتاً تمام نمی شود ممکن است رو به افول بگذارد اما نابود شدنی نیست و حتماً و قطعاً دوباره احیا خواهد شد و رو سیاهی اش می ماند به ذغال و البته مخاطب تیزهوش امروز را گوش به زنگ تر می کند که گول شعارهای برخی از این آدم هایی که فقط سینما را ابزاری کرده بودند برای اینکه دستمزدهای کلان بگیرند را نخورند و ذائقه اشان دیگر هر چشم سبز و آبی را نپذیرد و عمیق تر به سینما نگاه کنند و برای کیفیت فیلم ها و ذات آن به سالن ها بروند و پول بلیت بدهند.